Dag 1, reis dag, regen en oponthoud

Vanmorgen staan we bijtijds, lees half 6 op. Ik laat Triss nog even uit, en geef haar eten. Als ik terug kom staat Ko al onder de douche. Nadat ik Triss verzorgd heb ga ik ook douchen. Om half 8 zitten we klaar, en wachten we op onze taxi die ons naar Schiphol zal brengen.

Zoals gewoonlijk arriveert de taxi weer vroeg, dat zijn we nu inmiddels wel gewend. We laden onze bagage in de taxi, en gaan op weg naar Schiphol. Zodra we de a44 oprijden, rijden we de file in, de brug heeft waarschijnlijk weer opengestaan, en dat lijdt direct tot file op dit tijdstip. De hele weg is het druk, en dat is ook te verwachten op dit tijdstip. Maar voor ons maakt dit niet uit, we hebben er rekening mee gehouden en hebben ons daarom wat vroeger op laten halen.

Op Schiphol moet we nog inchecken dat wilde gisteren online niet lukken, waarschijnlijk vanwege mijn nieuwe paspoort. Tijdens het inchecken kopen we ook nog priority boarding, want ik wil niet het risico lopen dat ik mijn fototas moet inchecken als bagage. Hiermee mogen we de wachtrij voor het afgeven skippen en zijn we bijna direct aan de beurt. Er worden weer wat vragen gesteld, of we de koffers zelf hebben ingepakt, of we de hele tijd bij de koffers zijn geweest en of we niet iets van iemand hebben gekregen om mee te nemen. Dan kunnen we de koffers afgeven. Daar wordt ons gevraagd of we onze handbagage ook willen inchecken, want de vlucht zit helemaal vol. Nou, nee dus! Ze zegt daarop, dat het bij de gate nog een keer gevraagd kan worden aan ons, omdat de vlucht echt helemaal vol zit. Waarom zitten onze vluchten altijd helemaal vol? Ik lees altijd van mensen die in half lege vliegtuigen zitten. Wij hebben in al die jaren nog nooit meegemaakt dat een vlucht niet vol zat. Zelfs geen lege stoelen!

We nemen ons dus voor om vroeg bij de gate te zijn. Zodat we voor in de rij staan als we gaan boarden. Want wat er ook gebeurd, mijn rolkoffer met camaraspullen gaat niet! Ik herhaal: niet! Ingecheckt worden.

Bij de security check staat een kleine rij, maar daar zijn we vlot door, ook door de douane gaat het snel. Ik koop nog even sigaretten, en we halen wat te drinken bij de Starbucks. Dan lopen we naar de gate en installeren ons daar. Als we gaan boarden, staan we inderdaad vooraan. En mogen als eerste van groep 2 naar onze plaatsen in het vliegtuig.

Om precies 12.00 uur worden we van de gate geduwd. De vlucht verloopt soepel, al blijft het een lange, oncomfortabele zit. We komen iets eerder dan gepland op Washington aan.

Mooi, dat is fijn denk ik, auto halen en dan rustig op weg naar ons eerste hotel. Maar daar had immigrations andere gedachten over. De lijn met wachtende mensen was niet eens heel lang. We hoeven maar 3 keer heen en weer, maar vol met een vlucht met Mexicanen (geen idee of dat heeft meegespeeld trouwens) en wel 3! Ja echt…3 immigrationofficers. Voor al die mensen die het land van de onbegrensde mogelijkheden binnen willen. Dat schoot dus niet op. In al die jaren hebben we nog nooit zo lang in de rij gestaan. Ik heb medelijden met de mensen die nog een aansluitende vlucht hebben, want die gaan ze vast missen. Toen wij aankwamen was het maar een klein rijtje, toen we aan de beurt waren stond de hal vol met mensen. Die moeten waarschijnlijk nog veel langer wachten dan wij.

Afijn tweeenhalf uur later zijn we er dan eindelijk door. Om 17.00 uur staan we bij de autoverhuur. Daar zijn we gelijk aan de beurt, en hebben dus snel onze auto. Veel keus is er niet. De keuze is Nissan rouge (quasqai) of Nissan rouge, of Nissan rouge. Het wordt dus een Nissan rouge. Even zitten we nog te stuntelen hoe die stoel nu toch naar achteren moet, maar na wat hulp kunnen we op weg. Het is dan half 6. Midden in de spits. En het regent behoorlijk. Niet fijn, je bent moe, en dan in de regen in de spits op een vreemde route.

Heel erg druk hoef ik me niet te maken. Want we staan meer stil dan dat we rijden. De navigatie zegt dat we er een uurtje over zullen doen. Dat worden er uiteindelijk 2,5. Als we er bijna zijn, rijdt het eindelijk vlot door. Nog 10 min zegt de navigatie. Dan lezen we op matrixborden dat er een crash is verderop. En ja hoor we staan weer in de file. Die laatste 10 mile doen we geen 10 min over maar 3 kwartier. Volledig afgetaaid komen we aan bij ons hotel. Waar we redelijk snel zijn ingecheckt. En nu moeten we nog ergens iets te eten zien te krijgen. Het is inmiddels half 9 en we hebben honger maar ook eigenlijk geen zin meer om nog op stap te gaan. Aan de overkant zitten wat eetgelegenheden. Dus toch maar weer in de auto. We komen uit bij een Freddy’s burger. Een soort McDonalds, maar dan nog slechter. Mijn eten is echt niet te eten, ondanks de honger, het ruikt al helemaal naar oud vet, en na drie happen hou ik het voor gezien. Ko heeft zijn burger volgens mij wel opgegeten. Ook de frietjes zijn niet echt super, maar vooruit je moet toch iets.

Hierna duiken we ons bed in. Ko ligt nog even naar Baseball te kijken en ik slaap dan al snel.